Ποιά είναι τα όρια της υπομονής ενός ανθρώπου ενώπιον της συνεχούς, αδιάλειπτης και ασύστολης αυθαιρεσίας του κράτους; Ως πού μπορεί να φτάσει μια πολίτισσα που για χρόνια συνεπής στις κάθε λογής υποχρεώσεις της προς το κράτος που υπηρετεί, το ίδιο αυτό κράτος, όχι μόνο αρνείται να την υπηρετήσει, αλλά με σαδιστική υστερία την ονομάζει παράνομη;
Ποιά συμπεριφορά οφείλει να υιοθετήσει ο άνθρωπος που αισθάνεται καταρρακωμένος και ασήμαντος πίσω από κάθε γραφείο αρχηγίσκων της δημόσιας διοίκησης που πλασάρουν την ημιμάθεια και την αγένειά τους καταχρώμενοι εξουσίας - εξουσίας που πιθανότατα απέκτησαν καταχρηστικά, ως παρατρεχάμενοι κομματικών γραφείων και διεφθαρμένων βουλευτών που επί δεκαετίες θεώρησαν οτι το κράτος τους ανήκει και ασέλγησαν πάνω στο σώμα του; Κι ακόμη τώρα, που ψυχορραγεί το πολλαπλώς βιασθέν σώμα του ελληνικού κράτους, ορισμένοι, νεκρόφιλοι εξακολουθούν να το βιάζουν;
Η οργή εναλάσσεται με την απόγνωση μπροστά στην αδιαφορία, την αδυναμία, την απίστευτη κατάργηση της κοινής λογικής και τη σήψη εγγράφων που στιβάζονται σε υγρά υπόγεια δημοσίων υπηρεσιών, με ανθρώπους φυλακισμένους σε μιαν αδιέξοδη αναζήτηση αριθμών πρωτοκόλλου του 1964 και παλιότερους, ανθρώπους νέους που αναγκάζονται για την επιβίωσή τους να δουλέψουν σε απαράδεκτες συνθήκες...
Η Ελλάδα πληγώνει εδώ και αιώνες, εκτός απ' τον ποιητή, τον κάθε άνθρωπο που είχε την ατυχία είτε να γεννηθεί είτε να μεταναστεύσει στο έδαφός της. Πόσες χούντες πρέπει να ζήσουμε ακόμη οι Έλληνες; Το Μεταξά, τον Παπάγο, τον Παπαδόπουλο και τώρα το κάθε υποτελές παράσιτο που με απύθμενη αλαζονεία κραυγάζει "όλοι μαζί τα φάγαμε"...
Τί πρέπει να κάνουμε; Έμεινε άραγε κάτι που μπορούμε να κάνουμε;
Αντίσταση-αλληλεγγύη-ανατροπή το σύνθημα, αλλά μοιάζει ουτοπικό και κείνο μέσα στο σώμα των ανθρώπων που κάθε μέρα εξαθλιώνονται και περισσότερο. Εμπρός της Γης οι κολασμένοι - πόσο κολασμένος μπορεί να θεωρηθεί κάποιος που ενώ σιτίζεται όπως-όπως και ενδύεται ελλιπώς συνομιλεί στο τελευταίας τεχνολογίας κινητό του τηλέφωνο με ταχύτητες 4G;
Ποιά σχιζοφρένεια ωθεί τους ανθρώπους να καταπίνουν καθημερινά απίστευτης αθλιότητας και ελεγχόμενης αισθητικής τηλεοπτικά σκουπίδια, διανθισμένα με διαφημιστικά μηνύματα όπου η ρουφιανιά του μικρού αδελφού πλασάρεται ως εξυπνάδα και εξαγοράζεται με tablets και κάρτες μνήμης;
Ίσως γέρασα, ίσως κάτι έχασα στο δρόμο. Αρνούμαι όμως, όχι χωρίς κόστος, να ενταχθώ στον 21ο αιώνα κι εξακολουθώ να ισχυρίζομαι πως όλα τούτα οφείλονται σ' ένα εξελικτικό αδιέξοδο, την τυχαία δημιουργία του είδους Homo Sapiens.
Ποιά συμπεριφορά οφείλει να υιοθετήσει ο άνθρωπος που αισθάνεται καταρρακωμένος και ασήμαντος πίσω από κάθε γραφείο αρχηγίσκων της δημόσιας διοίκησης που πλασάρουν την ημιμάθεια και την αγένειά τους καταχρώμενοι εξουσίας - εξουσίας που πιθανότατα απέκτησαν καταχρηστικά, ως παρατρεχάμενοι κομματικών γραφείων και διεφθαρμένων βουλευτών που επί δεκαετίες θεώρησαν οτι το κράτος τους ανήκει και ασέλγησαν πάνω στο σώμα του; Κι ακόμη τώρα, που ψυχορραγεί το πολλαπλώς βιασθέν σώμα του ελληνικού κράτους, ορισμένοι, νεκρόφιλοι εξακολουθούν να το βιάζουν;
Η οργή εναλάσσεται με την απόγνωση μπροστά στην αδιαφορία, την αδυναμία, την απίστευτη κατάργηση της κοινής λογικής και τη σήψη εγγράφων που στιβάζονται σε υγρά υπόγεια δημοσίων υπηρεσιών, με ανθρώπους φυλακισμένους σε μιαν αδιέξοδη αναζήτηση αριθμών πρωτοκόλλου του 1964 και παλιότερους, ανθρώπους νέους που αναγκάζονται για την επιβίωσή τους να δουλέψουν σε απαράδεκτες συνθήκες...
Η Ελλάδα πληγώνει εδώ και αιώνες, εκτός απ' τον ποιητή, τον κάθε άνθρωπο που είχε την ατυχία είτε να γεννηθεί είτε να μεταναστεύσει στο έδαφός της. Πόσες χούντες πρέπει να ζήσουμε ακόμη οι Έλληνες; Το Μεταξά, τον Παπάγο, τον Παπαδόπουλο και τώρα το κάθε υποτελές παράσιτο που με απύθμενη αλαζονεία κραυγάζει "όλοι μαζί τα φάγαμε"...
Τί πρέπει να κάνουμε; Έμεινε άραγε κάτι που μπορούμε να κάνουμε;
Αντίσταση-αλληλεγγύη-ανατροπή το σύνθημα, αλλά μοιάζει ουτοπικό και κείνο μέσα στο σώμα των ανθρώπων που κάθε μέρα εξαθλιώνονται και περισσότερο. Εμπρός της Γης οι κολασμένοι - πόσο κολασμένος μπορεί να θεωρηθεί κάποιος που ενώ σιτίζεται όπως-όπως και ενδύεται ελλιπώς συνομιλεί στο τελευταίας τεχνολογίας κινητό του τηλέφωνο με ταχύτητες 4G;
Ποιά σχιζοφρένεια ωθεί τους ανθρώπους να καταπίνουν καθημερινά απίστευτης αθλιότητας και ελεγχόμενης αισθητικής τηλεοπτικά σκουπίδια, διανθισμένα με διαφημιστικά μηνύματα όπου η ρουφιανιά του μικρού αδελφού πλασάρεται ως εξυπνάδα και εξαγοράζεται με tablets και κάρτες μνήμης;
Ίσως γέρασα, ίσως κάτι έχασα στο δρόμο. Αρνούμαι όμως, όχι χωρίς κόστος, να ενταχθώ στον 21ο αιώνα κι εξακολουθώ να ισχυρίζομαι πως όλα τούτα οφείλονται σ' ένα εξελικτικό αδιέξοδο, την τυχαία δημιουργία του είδους Homo Sapiens.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου