Τέλος σχολείου, διακοπές;

Στο τέλος της διδακτικής χρονιάς, 30 Ιουνίου, χαιρόμαστε οι εκπαιδευτικοί κι οι μαθητές μας το ίδιο, γιατί ξεκινά το δίμηνο των διακοπών μας. Όπως έχει διατυπωθεί με ειλικρίνεια, "Two good reasons to be a teacher: July & August!".

Φέτος όμως δεν νιώθω και τόση χαρά που θα κλείσουμε τα σχολεία. Ούτε και τα παιδιά, όλο πιάνουμε την κουβέντα στα πεζοδρόμια μετά το σχόλασμα. Βρίσκουμε διάφορα προσχήματα, να σήμερα τα θέματα της Χημείας που δεν τους άρεσαν, να την επομένη τί θα κάνουμε του χρόνου με τις επιλογές, και μας παίρνει τ'απόγευμα να κουβεντιάζουμε στα σκαλιά του σχολείου. Γκρινιάζουν οι περαστικοί, είναι στενά τα πεζοδρόμια στην Κυψέλη, αν κουβαλούν και το καρότσι απ' τη λαϊκή...
Κακά τα ψέμματα, φέτος το κλείσιμο του σχολείου δεν σημαίνει και διακοπές, τουλάχιστον όπως τις είχαμε συνηθίσει στα χρόνια της ευμάρειας. Λίγοι είναι πια όσοι μπορούν να εγκαταλείψουν το καμίνι της πόλης έστω και για λίγες μέρες, όσο κι αν παριστάνουμε τους αδιάφορους κι αποφεύγουμε να το πούμε. Προφασιζόμαστε δουλειές που δεν σηκώνουν αναβολή, τους γονείς με τα προβλήματα υγείας, αλλά μπορείς πια να διαβάσεις πίσω απ' τις λέξεις "πού να πάμε, εδώ δεν τα βγάζουμε πέρα με τα καθημερινά έξοδα...".
Τα παιδιά πάλι, τρισχειρότερα. Φέτος στο σχολείο μου είχαμε σε ποσοστό τουλάχιστον 30% έναν άνεργο γονιό για κάθε οικογένεια. Αυτό σημαίνει πρακτικά για την πλειοψηφία των μαθητών τέρμα το καλοκαιρινό φροντιστήριο, τα καφεδάκια στη Φωκίωνος, το σινεμά, ακόμη και το μπάνιο σε κοντινές παραλίες με το τραμ μπορεί να είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί. 
Πολλά παιδιά αναγκάζονται ήδη να κάνουν δουλειές του ποδαριού για να συμβάλουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό, επομένως οι ώρες του σχολικού προγράμματος έφτασαν να είναι γι αυτά η μόνη ανεμελιά - δεν είναι κρίμα κι άδικο; Θυμούμαι πριν από λίγα μόλις χρόνια,  χρησιμοποιούσα στην τάξη παραδείγματα παιδιών από αναπτυσσόμενες χώρες και τις θυσίες στις οποίες υποβάλλονται (πχ περπάτημα 20 χιλιομέτρων) για να πάνε στο σχολείο, και τούτο προκειμένου να αντιδιαστείλω το πλεονέκτημα των μικρών ελλήνων & ελληνίδων με το δικαίωμα στη δωρεάν εκπαίδευση, και να τους παροτρύνω να εκτιμήσουν αυτό που διαθέτουν αντί να το απαξιώνουν. Πού να φανταστώ τότε τη δραματική αλλαγή που μας περίμενε...

Τί να κάνουμε λοιπόν; Να προσχωρήσουμε στη συλλογική κατάθλιψη; Να κλειστούμε στο μικρόκοσμό μας αναζητώντας ατομικές λύσεις; Ή μήπως θάπρεπε να δούμε μια θετική πλευρά της συγκυρίας; Αν ας πούμε το σχολείο άνοιγε με ευθύνη ομάδων εκπαιδευτικών μερικές μέρες κάθε εβδομάδα και με δράσεις όπως ανάγνωση βιβλίων ή προβολή ταινιών; Αυτά που δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε στη διάρκεια της χρονιάς επειδή "πρέπει να βγάλουμε την ύλη", μήπως είναι μια ευκαιρία να τα υλοποιήσουμε μες στις καλοκαιρινές διακοπές; Ακόμη και νεροπόλεμο θα μπορούσαμε να παίξουμε τα ζεστά μεσημέρια ή να φτιάξουμε δροσερούς χυμούς τις ημέρες που η λαϊκή εκεί δίπλα πιθανόν θα μας χάριζε τα φρούτα που αφθονούν, αν τους τα ζητήσουμε. 
Ιδέες για να επιστρέψουμε στη συλλογικότητα, να χτυπήσουμε τη μιζέρια, να ξανακερδίσουμε το δημόσιο χώρο και τη χαρά. 
Στο κάτω-κάτω, χρόνια το συζητούμε με τους συναδέλφους, μπορεί ν'ανυπομονούμε κάθε χρόνο να κλείσουν τα σχολεία για να ξεκουραστούμε, όμως όταν τελειώνουν κι οι εξετάσεις, τις λίγες τελευταίες μέρες του Ιουνίου, όλοι το παραδεχόμαστε: δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από μια άδεια από μαθητές σχολική αυλή. Μήπως να τις κρατήσουμε γεμάτες αυτό το καλοκαίρι;